دوست دیگر

من قبل از او هیچ وقت از کسی سؤال نمی کردم، هرچند یادگیری هایم تعریفی نداشت و معلم ها جزا ام می کردند و البته من جزا ها را اندوه نمی نوشتم. یک روز دوست ابتکاری ام به من گفت:  «زندگی سؤال ابهت است؛ پس در چرا چیزی نمی پرسی؟» و من به او عددی نزدم اما درون خموشی دلم گفتم: «سؤال من که معلوم زدودن. سؤال غلام تو من پنهان شده و من تا اینکه نمی دانم این جواب ها یعنی چه.»

خویش دیگرم، سؤال ناگفته ام را شنید. لبخندی زد و گفت: «زندگی تو وجود خویشتن توست. برای همین است که می گویم سؤال عظمت است وگرنه سؤال های گیتی را که با هندسه و ریاضی یا فلسفه و زیست شناسی می شود پاسخ قسط. سؤال های دنیا که ابکی نیستند. حتی جواب هایشان غصه روز به روز دگرگونی می کنند و سهل بگویم، اعتمادی به آن ها ازاله. او به من گفت: «این سؤالی را که می گویم کسی نمی داند چیست، ولی جوابش همه جا پیداست و تو فقط باید سؤال را پیدا کنی.»

من بوسیله جواب او فکرکردم و با خودم گفتم: «این جمله یعنی چه؟!» و انگار از همان مکان بود که سؤال های دیگرم شروع شد. از خودم پرسیدم دنیا از کجا آمده؟ موجد را چگونه می توان دید؟ اصلاً عمر یعنی چه و من درون کجای خودم هستم؟

غلام همیشه با خودم بودم، اما خودم را نمی دیدم. دنیا تیمار در بود من بود، اما نمی یافتمش. هرروز رب صدایم می زد، اما او را نمی شنیدم و طولانی زندگی همین جواب ها بود، اما نمی دانم چرا همیشه از سؤال هایش می ترسیدم.

بوسیله دور و برم که بهتر نگاه کردم، دیدم زنگ تفریح تمام شده، اما غلام هنوز دارم به یک وجود بزرگ فکر می کنم. شناخت دیگرم با رمز به من گفت: «بیا با هم کلاسی های متجاوز تری یار بشویم» و من هم که تصویب کرده بودم، داشتم بی آرامی چنان از خودم می پرسیدم که نکند این شناخت دیگر، خودم هستم؟ همین کسی که در حیات من است و من دارم با تمام خودم او را وقت می کشم.

------------------------------------------------------------------

* اشاره به سطری از سهراب سپهری: «نان و پیازچه و پنیر، آسمانی بی ابر، اطلسی هایی مرطوب»