آخرین بند یکی از تقریر شاعر قرن هفدهمی انگلستان، جان دان، یکی از سرنخ های محققان برای یافتن شواهد طب اجساد تو اروپا است. در آخرین بند ادبیات «کیمیای عشق»، شاعر پس از بروز ناامیدی از کشف کردن نسوان اثیری، از بانوانی یاد می کند که شاید تنها شیرین سخن و بزله گو باشند و وقتی شور و شوق داخل آنان لوازم بربست، از آنان چیزی جز کالبدی بی جان «مومیایی» باقی نمی ماند.
لوئیز نوبل، استاد واژه و ادبیات انگلیسی درون دانشگاه نیوانگلند استرالیا، با کنار اندوه گذاشتن این سرنخ ها، بوسیله کشف شگفت انگیزی رسیده است. بوسیله عقیده او و البته محققانی دیگر، زبان ی مومیایی در سراسر متون ادبی ابتدای دوران مدرن اروپا، از «کیمیای عشق» جان دان تا «اُتِللو» ویلیام شکسپیر و «ملکه پریان» ادموند اسپنسر بارهاوبارها و به دلیلی جالب استعمال شده است. درواقع، از آنچه زمان حال دانسته می شود، واضح ومبرهن است که روزگاری مومیایی ها و سایر گوناگون اجساد مردم بوسیله عنوان موا بدوی ی داروهای سودمند به کار می رفتند.
نوبل داخل تاریخچه خود با عنوان «آدم تحقیر در داستان و اتیکت انگلیسی ابتدای دوران مدرن» و ریچارد ساگ در کتابش با نام «مومیایی ها و آدم خوارها و خون آشام ها؛ کتاب ی طب اجساد از دوران رنسانس تا ویکتوریا» علامت می دهند چندصد سال داخل قرون هفدهم و هجدهم این عادات بوسیله رفعت خویشتن رسید و بسیاری از اروپاییان از عموم اشراف زادگان، سلطنتیان، کشیشان، دانشمندان و همگی ی مردم از هر قشر و اشکوب ای به نعوظ با قاعده داروهای حاوی عظم و خون و چربی آدم را به عنوان دوای هر مرضی از سردرد تا صرع می خوردند.
مومیایی های مصری از ترکیبات دارویی مد درون اروپای قرن هفدهم و هجدهم بودند.
مخالفان رسم مذکور کمینه بودند. این تو حالی بود که اروپاییان آد م خواری در قاره ی نو کشف شده ی آمریکا را بوسیله شدت محکوم می کردند و آن را نظری سبعانه می دانستند و بومیان آنجا را «بَربَر» و «وحشی» خطاب می کردند. درون این دوران، مومیایی ها از مقبره های مصری و جمجمه ها از قبرستان های ایرلندی سرقت می شدند. سارقان گورها غصه اعضای بدن اجساد را می دزیدند و می فروختند.
ساگ می گوید: «(تو آن زمانه) سؤال این نبود که آیا نوشانیدن گوشت مردم جایز است؛ بلکه این بود که چه نوع گوشتی بخوریم؟» پاسخ این پرسش در مبدا مومیایی های مصری حیات که خُرد و بخاطر علاج خون ریزی تویی خورده می شدند. کمی بعد، سایر اعضای بدن نیز بخاطر مقاصد طبی مصارفی نمایان کردند. جمجمه یکی از ترکیبات داروهای رایج طب اجساد بود که پودر آن دوای انواع دردها و هیجان های سر حیات. توماس ویلیس، از پیش گامان دانش عصب شناسی در قرن هفدهم، معجونی بخاطر تداوی سکته تدارک کرده بود که ترکیبات آن را جمجمه ی انسان و شکلات تشکیل می دادند. چارلز دوم، پادشاه انگلستان، خود از هواخواهان طب اجساد بود و معجونی مشهور به «اشک پادشاه» را می نوشید که تو آن، جمجمه ی انسان با الکل مخلوط شده بود.
حتی خزه ها یا گل سنگ های ریشی که روی جمجمه ی اجساد رشد می کردند، بوسیله سرعت رواج یافتند و به یکی از ترکیبات گران بها برای طب اجساد تحول شدند. تصور عمده به خشکی امدن این بود که خزه های جمجمه برای درمان خون دماغ و احتمالا صرع پرمنفعت هستند. در همین حال، از روغن انسان به عنوان داروی موضعی مصرف می شد. به عنوان مثال، پزشکان آلمانی پانسمان آغشته بوسیله روغن را به عنوان مرهم دیپلم می کردند و مالیدن چربی روی پوست را تداوی مناسبی بخاطر بیماری نقرس می دانستند.در اروپا چندصد سال طب اجساد بوسیله اوج خود رسید
خونِ گرم و تازه یعنی به صورتی که تصور می شد همچنان کارمایه و شور زندگی درون آن جریان دارد، مصارف بسیاری داشت. باوجوداین، تهیه ی خون ابتکاری و گرم دشوار بود. چنانکه پاراسِلسوس، پزشک آلمانی سوئیسی قرن شانزدهم، معتقد وجود که اشامیدن خون متجاوز پرمنفعت است و حتی یکی از دستیاران او پیشنهاد کرده بود که از بدن زنده خون تازه تهیه شود. داخل همین حال، با اینکه بوسیله نظر نمی رسد این عمل چندان مد بوده باشد، افراد محتاج و فقیری بودند که استطاعت مالی برای خرید از داروفروشی ها را نداشتند و در معاوضه هنگام اجرای اعدام ، بوسیله مقصود دریافت یک فنجان خون گرم تو ازای مسکوک ناچیزی، گوشه ای از سکوی اعدام می ایستادند.
ساگ می گوید: «جلادان در کشورهای ژرمانیک شفادهندگان بزرگ قلمداد می شدند. آنان همچون جذامیان منتهی با قدرت های جادویی بودند.»
تابلو «شست برگشته» پی ژان لئون ژروم، نقاش قرن نوزدهم فرانسه. اطبای روم باستان خون و جگر گلادیاتورهای کشته شده را تداوی صرع می دانستند.
بخاطر کسانی که دوست داشتند خون پخته بخورند، دستورپختی از داروفروشی فرانسیسکویی در سال ۱۶۷۹ داخل دست است که نحوه ی تهیه خون ماهر با مارمالاد شرح داده شده است. دستورالعمل های اطبا و داروفروش ها متنوع بودند: چربی را روی جایی بمالید که درد می کند؛ بجای درد را تسکین می دهد؛ پودر گل سنگ (جمجمه) را بوییدن کنید (از نحو بینی بالا بکشید) تا خون بینی شما حد شود؛ اگر آن بخشی استعداد مالی دارید که بتوانید اشک خسرو تهیه کنید، این معجون می تواند مرهم مفیدی بر ملالت شما (دستکم موقتا) باشد. ممکن است این داروها تصادفا مفید نیز بوده باشند. تا اینکه اگر اراده اطبا و داروسازان آن روزگار بیشتر خرافی جادویی بود؛ ولی همین امر در روزگاری که همچنان کسی از طرزکار دستگاه گردش خون چیزی نمی دانست، یک قدم رو به جلو بود.
نوبل می گوید: «این ایده از هومئوپاتی نشئت پژمرده است؛ ایده ای که پیش روی می کند همانند را شفا می دهد. بنابراین، بخاطر درد در ناحیه ی قانون جمجمه خُرده و برای بیماری های خونین نیز خون خورده می شد.»
تصور عمده کنار این است که درمان های هومئوپاتی اثری قرین دارونماها دارند. بوسیله هر حال، برهان دیگری که باعث شده بود این طور جای پا قدرتمندی بوسیله داروهای طب اجساد نسبت داده شود، این وجود که تصور می شد حاوی روح کسانی هستند که دوا از جسمشان گرفته شده است. داخل آن دوران، روح بخش جدایی ناپذیری از فیزیولوژی (بینش شناخت و کارکرد هیکل ها) بود که جسم و جان را به غم یگانگی می زد. تو همین حال، خون نیز نقش مهمی ایفا می کرد. ساگ می گوید: «آنان فکر می کردند خون حامل روح است و آن را همچون بخار حمل می کند؛ بنابراین، بدیع ترین خون قوی ترین خون به حساب می آمد.»جسد مردم بوسیله ماده ساده و معادل هر کالای دارویی دیگری تقلیل یافته حیات
گاهی خون مردان جوان و گاهی خون دختران باکره سودمندتر از انواع دیگر آن دانسته می شد. همچنین، عقیده بر این بود کسی که از جسد مُرده می خورد، غلبه صاحب آن را به مشت می آورد. نوبل در این باره از لئوناردو داوینچی نقل می یواش: «ما با مرگ سایرین زندگانی خودی را محفوظ می کنیم. درون قامت مُرده، عمر بی جان باقی می ماند تا (مجدد با) پیوند خوردن با شکم، زندگانی را بازیابد.»
این ایده ، ایده ای جدید و مختص دوران رنسانس نبود؛ بلکه در آن دوران، (مکرر) عرف یافته حیات. رومیان باستان نیز خون گلادیاتورهای کشته شده را می نوشیدند تا نشاط مردان بالغ و قوی را به دست بیاورند. مارسیلیو فیچینو، فیلسوف ایتالیایی قرن پانزدهم، به دلایل مشابهی نوشیدن خون از بازوی مردان بالغ و زورمند بنیه را توصیه می کرد. نوبل در تاریخچه خویشتن اشاره کرده که بسیاری از حکما و اطبا در فرهنگ های دیگر از جمله بین النهرین باستان و هندوستان به سودمندی اعضای بدن انسان اعتقاد داشتند.
تا اینکه در دوران رفعت طب اجساد، دو گروه بودند که همچنان بوسیله دلیل عقاید و عادات خود تقبیح می شدند: ۱. کاتولیک ها که پروتستان ها آنان را به دلیل اعتقادشان به «استحاله» ملامت می کردند. داخل استحاله ، اساسا باور بوسیله این است که نان و شرابی که در آیین عشای ربانی کاتولیک ها خورده می شود، پس از خورده شدن به جثه و خون عیسی مسیح بدل می شود؛ ۲. بومیان قاره ی آمریکا که گروهی آدم خوار و وحشی دانسته می شدند. بماند که همه ی این ها سوگیری های فرهنگی بودند. بِت ا. کونکلین، مردم شناس فرهنگی و پزشکی در دانشگاه وندربیلت در تنسی آمریکا، مطالعات گسترده ای درباره آدم خواری درون قاره ی آمریکا عمل داده و کتابی در همین رابطه بوسیله رشته تحریر درآورده است. وی اعتقاد دارد این افترا اروپاییان چیزی جز دورویی و دورویی نبوده است.
پرتره ای از جان تریدسکانت پسر، خار شناس صد هفدهم انگلستان، درکنار جمجمه ای با گل حجر که اختلاط دارویی گرانبها بهایی قلمداد می شد.
درواقع، مردمان آن زمان به نوع دوستی می دانستند داروهایی که مصرف می کنند، از جسد آدم های دیگر گرفته شده اند؛ ولی این امر خود را با دستاویزها و باورهای خرافی توجیه می کردند. علاوه بر این، کونکلین مغایرت مشخصی بین طب اجساد در اروپا و آدم خواری در قاره ابتکاری یافته است.
کونکلین می گوید:آنچه دانسته می شود، این است که تقریبا همگی رسومات مردم خواری داخل فرهنگ های غیرغربی عمیقا اجتماعی هستند. این یعنی رابطه ی بین فردی که می خورد و خورده می شود، بیش مهم است. درون این اروپا، از چنین مناسبت ی (معنوی) خبری حلق: بلکه (جسم) آدم ها به ماده ی ساده و معادل هر کالای دارویی دیگری تنزل می یابد.»
در همین دوران، کسانی نیز بودند که بوسیله این تزویر و خودفریبی اروپاییان اشاره می کردند. بوسیله نشانی مثال، میشل دومونتنی، ادیب و فیلسوف فرانسوی صد شانزدهم، در مقاله ای درباره ی آدم تحقیر در برزیل می نویسد که آدم تحقیر تو بین اهل آنجا تفاوتی با میزان ی طب اجساد اروپاییان ندارد و بدتر از آن تراشیدن. تو دنباله مقاله ، هر دو این عادت ها را با کشتارهای وحشیانه نزاع های مذهبی مقایسه می درنگ.
با پیشرفت علم، داروهای طب اجساد نیز رفته رفته از بر افتادند. این عادات در قرن هجدهم ، یعنی در همان زمانی که اروپاییان مصرف از چنگ بخاطر غذاخوردن و صابون برای حمام را شروع کردند، رو به غروب گذاشت. بااین حال، ساگ نمونه های متأخرتر طب اجساد را همچنین یافته است. او بوسیله موردی درون سال ۱۸۴۷ انگلستان اشاره می یواش که مردی برای درمان صرع دخترش به او معجونی از ترکیب جمجمه خُرده شده ی زنی جوان همراه با ملاس (شیره ی چغندر قند و نیشکر) خورانده است.
مقاله های مرتبط:چگونه آبله درون فتح امپراتوری آزتک به اسپانیایی ها معاون کرد؟آیا سوابق باستانی، بود خشونت فطری را درون انسان تأیید می کنند؟
بااین حال همان طورکه ساگ داخل تاریخ خویشتن تذکر کرده، این دوا ظاهرا اثری نگذاشته است. همچنین تا اواخر قرن نوزدهم، همچنان این عقیده حیات داشت که نوعی شمع از روغن انسان مخلوق می شود که بوسیله آن «شمعِ دزدان» گفته می شد. علاوه پهلو این، مومیایی ها نیز برای مصارف پزشکی تو آلمان ابتدای صد بیستم فروخته می شدند. همچنین تو سال ۱۹۰۸ تو آلمان، شاهد آخرین تک خوردن خون در سکوی اعدام هستیم.
آنچه گفته شد، بوسیله این مجرد نیست که اصولا استفاده از اعضای بدن سایرین بخاطر درمان کامل از بر افتاده باشد؛ بلکه برعکس، همین اکنون انتقال خون و اتصال اعضا و پوست را داریم که در طب مدرن کاملا پذیرفته شده اند. در نیکوترین حالت، این کارها به اندازه اشاره هایی که بوسیله مومیایی ها تو آثار جان دان و شکسپیر شده اند، غنایی شاعرانه دارند؛ ولی نوبل در کتاب خود، به جلوه ی هولناک تری از این مسئله می پردازد: بازار سیاه فروش اعضای بدن انسان که تجارتی بین المللی است و بر کسی نیز پوشیده زدودن که تقریبا در طولانی دنیا، چه نهان و چه پیدا، بوسیله نوعی حیات دارد.
نوبل تو کتاب خود به گزارش های مختلفی درباره برداشتن اعضای بدن زندانیان اعدامی در گره و دسته های دزد اعضای بدن داخل نیویورک اشاره می درنگ که اعضای بدن اجساد را به شرکت های پزشکی می فروختند. بله، این طنین نگران کننده ای از (همان) گذشته ی تاریک است که در این مقاله به آن اشاره کردیم. نوبل می گوید: «درواقع، (زمان حال بی قراری) عقیده بر این است که وقتی کسی مُرد، می توانید با جسدش هر کار کننده خواستید، انجام دهید.»بیشتر بخوانید:شواهد تازه نشان می دهد گروه خونین ممکن است کار بزرگ و شدت کووید ۱۹ را دگرگونی دهداولین دارو برای علاج ابولا تأیید شدآیا زوج ها به نرم کردن بوسیله یکدیگر شباهت هویدا می کنند؟آیا ایمنی پرسنل در مقابل کووید ۱۹ رویکردی معیوب و خطرناک است؟پژوهشگران توانایی احاله ویروس کرونا خوکی به مردم را داخل بررسی ای تازه نشان داده اند
لوئیز نوبل، استاد واژه و ادبیات انگلیسی درون دانشگاه نیوانگلند استرالیا، با کنار اندوه گذاشتن این سرنخ ها، بوسیله کشف شگفت انگیزی رسیده است. بوسیله عقیده او و البته محققانی دیگر، زبان ی مومیایی در سراسر متون ادبی ابتدای دوران مدرن اروپا، از «کیمیای عشق» جان دان تا «اُتِللو» ویلیام شکسپیر و «ملکه پریان» ادموند اسپنسر بارهاوبارها و به دلیلی جالب استعمال شده است. درواقع، از آنچه زمان حال دانسته می شود، واضح ومبرهن است که روزگاری مومیایی ها و سایر گوناگون اجساد مردم بوسیله عنوان موا بدوی ی داروهای سودمند به کار می رفتند.
نوبل داخل تاریخچه خود با عنوان «آدم تحقیر در داستان و اتیکت انگلیسی ابتدای دوران مدرن» و ریچارد ساگ در کتابش با نام «مومیایی ها و آدم خوارها و خون آشام ها؛ کتاب ی طب اجساد از دوران رنسانس تا ویکتوریا» علامت می دهند چندصد سال داخل قرون هفدهم و هجدهم این عادات بوسیله رفعت خویشتن رسید و بسیاری از اروپاییان از عموم اشراف زادگان، سلطنتیان، کشیشان، دانشمندان و همگی ی مردم از هر قشر و اشکوب ای به نعوظ با قاعده داروهای حاوی عظم و خون و چربی آدم را به عنوان دوای هر مرضی از سردرد تا صرع می خوردند.
مومیایی های مصری از ترکیبات دارویی مد درون اروپای قرن هفدهم و هجدهم بودند.
مخالفان رسم مذکور کمینه بودند. این تو حالی بود که اروپاییان آد م خواری در قاره ی نو کشف شده ی آمریکا را بوسیله شدت محکوم می کردند و آن را نظری سبعانه می دانستند و بومیان آنجا را «بَربَر» و «وحشی» خطاب می کردند. درون این دوران، مومیایی ها از مقبره های مصری و جمجمه ها از قبرستان های ایرلندی سرقت می شدند. سارقان گورها غصه اعضای بدن اجساد را می دزیدند و می فروختند.
ساگ می گوید: «(تو آن زمانه) سؤال این نبود که آیا نوشانیدن گوشت مردم جایز است؛ بلکه این بود که چه نوع گوشتی بخوریم؟» پاسخ این پرسش در مبدا مومیایی های مصری حیات که خُرد و بخاطر علاج خون ریزی تویی خورده می شدند. کمی بعد، سایر اعضای بدن نیز بخاطر مقاصد طبی مصارفی نمایان کردند. جمجمه یکی از ترکیبات داروهای رایج طب اجساد بود که پودر آن دوای انواع دردها و هیجان های سر حیات. توماس ویلیس، از پیش گامان دانش عصب شناسی در قرن هفدهم، معجونی بخاطر تداوی سکته تدارک کرده بود که ترکیبات آن را جمجمه ی انسان و شکلات تشکیل می دادند. چارلز دوم، پادشاه انگلستان، خود از هواخواهان طب اجساد بود و معجونی مشهور به «اشک پادشاه» را می نوشید که تو آن، جمجمه ی انسان با الکل مخلوط شده بود.
حتی خزه ها یا گل سنگ های ریشی که روی جمجمه ی اجساد رشد می کردند، بوسیله سرعت رواج یافتند و به یکی از ترکیبات گران بها برای طب اجساد تحول شدند. تصور عمده به خشکی امدن این بود که خزه های جمجمه برای درمان خون دماغ و احتمالا صرع پرمنفعت هستند. در همین حال، از روغن انسان به عنوان داروی موضعی مصرف می شد. به عنوان مثال، پزشکان آلمانی پانسمان آغشته بوسیله روغن را به عنوان مرهم دیپلم می کردند و مالیدن چربی روی پوست را تداوی مناسبی بخاطر بیماری نقرس می دانستند.در اروپا چندصد سال طب اجساد بوسیله اوج خود رسید
خونِ گرم و تازه یعنی به صورتی که تصور می شد همچنان کارمایه و شور زندگی درون آن جریان دارد، مصارف بسیاری داشت. باوجوداین، تهیه ی خون ابتکاری و گرم دشوار بود. چنانکه پاراسِلسوس، پزشک آلمانی سوئیسی قرن شانزدهم، معتقد وجود که اشامیدن خون متجاوز پرمنفعت است و حتی یکی از دستیاران او پیشنهاد کرده بود که از بدن زنده خون تازه تهیه شود. داخل همین حال، با اینکه بوسیله نظر نمی رسد این عمل چندان مد بوده باشد، افراد محتاج و فقیری بودند که استطاعت مالی برای خرید از داروفروشی ها را نداشتند و در معاوضه هنگام اجرای اعدام ، بوسیله مقصود دریافت یک فنجان خون گرم تو ازای مسکوک ناچیزی، گوشه ای از سکوی اعدام می ایستادند.
ساگ می گوید: «جلادان در کشورهای ژرمانیک شفادهندگان بزرگ قلمداد می شدند. آنان همچون جذامیان منتهی با قدرت های جادویی بودند.»
تابلو «شست برگشته» پی ژان لئون ژروم، نقاش قرن نوزدهم فرانسه. اطبای روم باستان خون و جگر گلادیاتورهای کشته شده را تداوی صرع می دانستند.
بخاطر کسانی که دوست داشتند خون پخته بخورند، دستورپختی از داروفروشی فرانسیسکویی در سال ۱۶۷۹ داخل دست است که نحوه ی تهیه خون ماهر با مارمالاد شرح داده شده است. دستورالعمل های اطبا و داروفروش ها متنوع بودند: چربی را روی جایی بمالید که درد می کند؛ بجای درد را تسکین می دهد؛ پودر گل سنگ (جمجمه) را بوییدن کنید (از نحو بینی بالا بکشید) تا خون بینی شما حد شود؛ اگر آن بخشی استعداد مالی دارید که بتوانید اشک خسرو تهیه کنید، این معجون می تواند مرهم مفیدی بر ملالت شما (دستکم موقتا) باشد. ممکن است این داروها تصادفا مفید نیز بوده باشند. تا اینکه اگر اراده اطبا و داروسازان آن روزگار بیشتر خرافی جادویی بود؛ ولی همین امر در روزگاری که همچنان کسی از طرزکار دستگاه گردش خون چیزی نمی دانست، یک قدم رو به جلو بود.
نوبل می گوید: «این ایده از هومئوپاتی نشئت پژمرده است؛ ایده ای که پیش روی می کند همانند را شفا می دهد. بنابراین، بخاطر درد در ناحیه ی قانون جمجمه خُرده و برای بیماری های خونین نیز خون خورده می شد.»
تصور عمده کنار این است که درمان های هومئوپاتی اثری قرین دارونماها دارند. بوسیله هر حال، برهان دیگری که باعث شده بود این طور جای پا قدرتمندی بوسیله داروهای طب اجساد نسبت داده شود، این وجود که تصور می شد حاوی روح کسانی هستند که دوا از جسمشان گرفته شده است. داخل آن دوران، روح بخش جدایی ناپذیری از فیزیولوژی (بینش شناخت و کارکرد هیکل ها) بود که جسم و جان را به غم یگانگی می زد. تو همین حال، خون نیز نقش مهمی ایفا می کرد. ساگ می گوید: «آنان فکر می کردند خون حامل روح است و آن را همچون بخار حمل می کند؛ بنابراین، بدیع ترین خون قوی ترین خون به حساب می آمد.»جسد مردم بوسیله ماده ساده و معادل هر کالای دارویی دیگری تقلیل یافته حیات
گاهی خون مردان جوان و گاهی خون دختران باکره سودمندتر از انواع دیگر آن دانسته می شد. همچنین، عقیده بر این بود کسی که از جسد مُرده می خورد، غلبه صاحب آن را به مشت می آورد. نوبل در این باره از لئوناردو داوینچی نقل می یواش: «ما با مرگ سایرین زندگانی خودی را محفوظ می کنیم. درون قامت مُرده، عمر بی جان باقی می ماند تا (مجدد با) پیوند خوردن با شکم، زندگانی را بازیابد.»
این ایده ، ایده ای جدید و مختص دوران رنسانس نبود؛ بلکه در آن دوران، (مکرر) عرف یافته حیات. رومیان باستان نیز خون گلادیاتورهای کشته شده را می نوشیدند تا نشاط مردان بالغ و قوی را به دست بیاورند. مارسیلیو فیچینو، فیلسوف ایتالیایی قرن پانزدهم، به دلایل مشابهی نوشیدن خون از بازوی مردان بالغ و زورمند بنیه را توصیه می کرد. نوبل در تاریخچه خویشتن اشاره کرده که بسیاری از حکما و اطبا در فرهنگ های دیگر از جمله بین النهرین باستان و هندوستان به سودمندی اعضای بدن انسان اعتقاد داشتند.
تا اینکه در دوران رفعت طب اجساد، دو گروه بودند که همچنان بوسیله دلیل عقاید و عادات خود تقبیح می شدند: ۱. کاتولیک ها که پروتستان ها آنان را به دلیل اعتقادشان به «استحاله» ملامت می کردند. داخل استحاله ، اساسا باور بوسیله این است که نان و شرابی که در آیین عشای ربانی کاتولیک ها خورده می شود، پس از خورده شدن به جثه و خون عیسی مسیح بدل می شود؛ ۲. بومیان قاره ی آمریکا که گروهی آدم خوار و وحشی دانسته می شدند. بماند که همه ی این ها سوگیری های فرهنگی بودند. بِت ا. کونکلین، مردم شناس فرهنگی و پزشکی در دانشگاه وندربیلت در تنسی آمریکا، مطالعات گسترده ای درباره آدم خواری درون قاره ی آمریکا عمل داده و کتابی در همین رابطه بوسیله رشته تحریر درآورده است. وی اعتقاد دارد این افترا اروپاییان چیزی جز دورویی و دورویی نبوده است.
پرتره ای از جان تریدسکانت پسر، خار شناس صد هفدهم انگلستان، درکنار جمجمه ای با گل حجر که اختلاط دارویی گرانبها بهایی قلمداد می شد.
درواقع، مردمان آن زمان به نوع دوستی می دانستند داروهایی که مصرف می کنند، از جسد آدم های دیگر گرفته شده اند؛ ولی این امر خود را با دستاویزها و باورهای خرافی توجیه می کردند. علاوه بر این، کونکلین مغایرت مشخصی بین طب اجساد در اروپا و آدم خواری در قاره ابتکاری یافته است.
کونکلین می گوید:آنچه دانسته می شود، این است که تقریبا همگی رسومات مردم خواری داخل فرهنگ های غیرغربی عمیقا اجتماعی هستند. این یعنی رابطه ی بین فردی که می خورد و خورده می شود، بیش مهم است. درون این اروپا، از چنین مناسبت ی (معنوی) خبری حلق: بلکه (جسم) آدم ها به ماده ی ساده و معادل هر کالای دارویی دیگری تنزل می یابد.»
در همین دوران، کسانی نیز بودند که بوسیله این تزویر و خودفریبی اروپاییان اشاره می کردند. بوسیله نشانی مثال، میشل دومونتنی، ادیب و فیلسوف فرانسوی صد شانزدهم، در مقاله ای درباره ی آدم تحقیر در برزیل می نویسد که آدم تحقیر تو بین اهل آنجا تفاوتی با میزان ی طب اجساد اروپاییان ندارد و بدتر از آن تراشیدن. تو دنباله مقاله ، هر دو این عادت ها را با کشتارهای وحشیانه نزاع های مذهبی مقایسه می درنگ.
با پیشرفت علم، داروهای طب اجساد نیز رفته رفته از بر افتادند. این عادات در قرن هجدهم ، یعنی در همان زمانی که اروپاییان مصرف از چنگ بخاطر غذاخوردن و صابون برای حمام را شروع کردند، رو به غروب گذاشت. بااین حال، ساگ نمونه های متأخرتر طب اجساد را همچنین یافته است. او بوسیله موردی درون سال ۱۸۴۷ انگلستان اشاره می یواش که مردی برای درمان صرع دخترش به او معجونی از ترکیب جمجمه خُرده شده ی زنی جوان همراه با ملاس (شیره ی چغندر قند و نیشکر) خورانده است.
مقاله های مرتبط:چگونه آبله درون فتح امپراتوری آزتک به اسپانیایی ها معاون کرد؟آیا سوابق باستانی، بود خشونت فطری را درون انسان تأیید می کنند؟
بااین حال همان طورکه ساگ داخل تاریخ خویشتن تذکر کرده، این دوا ظاهرا اثری نگذاشته است. همچنین تا اواخر قرن نوزدهم، همچنان این عقیده حیات داشت که نوعی شمع از روغن انسان مخلوق می شود که بوسیله آن «شمعِ دزدان» گفته می شد. علاوه پهلو این، مومیایی ها نیز برای مصارف پزشکی تو آلمان ابتدای صد بیستم فروخته می شدند. همچنین تو سال ۱۹۰۸ تو آلمان، شاهد آخرین تک خوردن خون در سکوی اعدام هستیم.
آنچه گفته شد، بوسیله این مجرد نیست که اصولا استفاده از اعضای بدن سایرین بخاطر درمان کامل از بر افتاده باشد؛ بلکه برعکس، همین اکنون انتقال خون و اتصال اعضا و پوست را داریم که در طب مدرن کاملا پذیرفته شده اند. در نیکوترین حالت، این کارها به اندازه اشاره هایی که بوسیله مومیایی ها تو آثار جان دان و شکسپیر شده اند، غنایی شاعرانه دارند؛ ولی نوبل در کتاب خود، به جلوه ی هولناک تری از این مسئله می پردازد: بازار سیاه فروش اعضای بدن انسان که تجارتی بین المللی است و بر کسی نیز پوشیده زدودن که تقریبا در طولانی دنیا، چه نهان و چه پیدا، بوسیله نوعی حیات دارد.
نوبل تو کتاب خود به گزارش های مختلفی درباره برداشتن اعضای بدن زندانیان اعدامی در گره و دسته های دزد اعضای بدن داخل نیویورک اشاره می درنگ که اعضای بدن اجساد را به شرکت های پزشکی می فروختند. بله، این طنین نگران کننده ای از (همان) گذشته ی تاریک است که در این مقاله به آن اشاره کردیم. نوبل می گوید: «درواقع، (زمان حال بی قراری) عقیده بر این است که وقتی کسی مُرد، می توانید با جسدش هر کار کننده خواستید، انجام دهید.»بیشتر بخوانید:شواهد تازه نشان می دهد گروه خونین ممکن است کار بزرگ و شدت کووید ۱۹ را دگرگونی دهداولین دارو برای علاج ابولا تأیید شدآیا زوج ها به نرم کردن بوسیله یکدیگر شباهت هویدا می کنند؟آیا ایمنی پرسنل در مقابل کووید ۱۹ رویکردی معیوب و خطرناک است؟پژوهشگران توانایی احاله ویروس کرونا خوکی به مردم را داخل بررسی ای تازه نشان داده اند
- ۹۹/۰۷/۲۷